Aradan belirsiz bir zaman geçiçek;kısa da sürebilir,uzun da.Öfkem birikicek, birikicek ama biticek ve yerini umursamazlık,vurdumduymazlık alıcak...
Kapım çalınıcak bir gün,yavaş ama hüzünlü bir kaç vuruş.Kapıyı açıcam;kaşlarım önce kalkıcak,sonra da çatıcak:
-Selam..Biraz konuşabilir miyiz?
"Bugünün geliceğini biliyordum..." dicem,"...ve geldi.",o eski öfkeyi anımsıcam . "Hâlâ kindârsın ..." diceksin,"Olmamam için bir sebep mi vardı?!?" dicem.Seni içeri davet edip,etmiyeceğimi sorucaksın sen, ben de üstüne basa basa o kadar kalıcağını sanmadığımı söylicem.
Başın öne eğilicek,aklından gitmek geçicek ama gitmiceksin,tereddütte kalıcaksın,ben etrafa bakınıp "Peki...Girebilirsin." diyip kapıyı örtmeden içeri yol alıcam.Sen başın önde,garip bir duyguyla çevrene bakınıp içeri giriceksin,kapıyı örtüp ayakkabılarını çıkarırken içinde bir umut hissediceksin ama kafanın içinde sesin yankılanıcak:
Odama girdiğinde ben ayağa kalkıcam,"Imm..Bir şey ister misin ?" diye sorucam,"Soğuk veya sıcak bir içicek falan?". Teşekkür ediceksin,soğuk bir şeyler fena olmazdı."Doğru,tek ihtiacımız da buydu...". Geri geldiğimde,hâlâ tereddütler içinde başın önde eğikken, yüzünü bana kaldırıcaksın...
Ben,pakedime uzanıp sigara yakıcam yerime oturduktan sonra."Evet,seni dinliyorum ?.." dicem,lafa nereden başlıcağından emin olmayıp ağzında geveliceksin:
-Üzgünüm işte! Üzgünüm...
"Bunları söylemek için mi geldin bu kadar yolu... Yine ?.." dicem,başın kalkıcak,"Beni bilirsin; sinirlendiğimde istemediğim şeyleri söylerim ama dilimdeki hep kalbimden geçenin tezâtıdır..."
-Evet,çok iyi biliyorum bu huyunu ve hâlâ da ezberimde !
"N'olur affetsen,hep affederdin beni,ne değişti?" diceksin,ben de "Doğru !!! Hep bir şeyler yapıp gitmek için çırpınan sen olursun,bense hep affederim,değil mi?" dicem.Bu kez başka uğraşlara giricek,başka yerlere çekiceksin konuyu:
-Neden böyle diyorsun? Artık beni sevmiyor musun ruhum?
"Ruhum..." Sinirden gülümsicem anlık da olsa;"Haklısın,giden değil de kalan sevmez,değil mi?!?".Çaresizlikle başın öne eğilicek tekrar,umutlarının azaldığını hissediceksin..."Çok kötü biriyim,biliyorum ama seni hep sevdim ben." diceksin.Bense"Duymadığım bir şey söylemek için gelmediysen neden geldin?" diye sorucam.
-Bizi özlüyorum,seni...
"O 'ben'i bırakan da sendin ama" yanıtını alıcaksın,sinirleniyorsun hafiften."Sen de beni özlemiyor musun? Bizi yargılamandan bıktım,hep keskin dilin !.."
-Bu dili köreltmesini de bilirim ben ama sen göremiceksin...
"Alay etme benimle lütfen !" diceksin,"Zaten yeterince komik durumdayız," dicem,"...alaya ihtiyaç duymuyorum ki"
-Sanırım sen çoktan vazgeçmişsin bile benden.
" 'Senden vazgeçmek'le kastına bağlı cevabım.." dicem.
-İlk aklına gelen şey işte;biz'den...
"Neden başka bir 'tekrar' isterken aklına geliyoruz;'ben' ve 'biz'?.." dicem,cevap verme ihtiyacında bulunacaksın ama bir şey engel olucak.
-Beni istediğin sürece mi bir 'biz' var?Ayrılırken hiç mi düşünmüyorsun beni?
"Mehmet ...",cümleni bitiremeden ben, "Ne kadar üzüldüğüm umrunda değildi,şuan benim de umursadığım söylenemez ama bil ki senin de ne kadar üzüldüğün önemli değil! Dediğin gibi;"bitti mi bitiyor" işte,bazen sadece gitmek için gitmek gerek !.. " diye çıkışıcam.
-Hatalarımdan ders alabilirim,tekrar "mutlu biz"i yakalayabiliriz !..
"Alsan da önemli değil;inancım yok o dersin yaşamına... Hem... bırakalım da "mutlu biz", mutlu kalsın,öyle hatırlansın ." dicem. Kolay pes etmek sana göre değildi hep,yine etmiceksin:
-Ne yani;son sözün bu mu?
"Hayır,ben son sözümü senden önce söylemiştim Eylül...Sen son sözlerini söylemeden önce...", ve bilgisayardan bir dosya açıcam,ordaki bir belgeyi daha sonra da.Hatırlıyorsun,hep bir şeyler yazıp kaydederdim oraya.Geriye çekilip sana göstericem,dudakların aralanıcak ve okumaya başlıcaksın:
Kapım çalınıcak bir gün,yavaş ama hüzünlü bir kaç vuruş.Kapıyı açıcam;kaşlarım önce kalkıcak,sonra da çatıcak:
-Selam..Biraz konuşabilir miyiz?
"Bugünün geliceğini biliyordum..." dicem,"...ve geldi.",o eski öfkeyi anımsıcam . "Hâlâ kindârsın ..." diceksin,"Olmamam için bir sebep mi vardı?!?" dicem.Seni içeri davet edip,etmiyeceğimi sorucaksın sen, ben de üstüne basa basa o kadar kalıcağını sanmadığımı söylicem.
Başın öne eğilicek,aklından gitmek geçicek ama gitmiceksin,tereddütte kalıcaksın,ben etrafa bakınıp "Peki...Girebilirsin." diyip kapıyı örtmeden içeri yol alıcam.Sen başın önde,garip bir duyguyla çevrene bakınıp içeri giriceksin,kapıyı örtüp ayakkabılarını çıkarırken içinde bir umut hissediceksin ama kafanın içinde sesin yankılanıcak:
-O kadar kalıcağını sanmıyorum...
Odama girdiğinde ben ayağa kalkıcam,"Imm..Bir şey ister misin ?" diye sorucam,"Soğuk veya sıcak bir içicek falan?". Teşekkür ediceksin,soğuk bir şeyler fena olmazdı."Doğru,tek ihtiacımız da buydu...". Geri geldiğimde,hâlâ tereddütler içinde başın önde eğikken, yüzünü bana kaldırıcaksın...
Ben,pakedime uzanıp sigara yakıcam yerime oturduktan sonra."Evet,seni dinliyorum ?.." dicem,lafa nereden başlıcağından emin olmayıp ağzında geveliceksin:
-Üzgünüm işte! Üzgünüm...
"Bunları söylemek için mi geldin bu kadar yolu... Yine ?.." dicem,başın kalkıcak,"Beni bilirsin; sinirlendiğimde istemediğim şeyleri söylerim ama dilimdeki hep kalbimden geçenin tezâtıdır..."
-Evet,çok iyi biliyorum bu huyunu ve hâlâ da ezberimde !
"N'olur affetsen,hep affederdin beni,ne değişti?" diceksin,ben de "Doğru !!! Hep bir şeyler yapıp gitmek için çırpınan sen olursun,bense hep affederim,değil mi?" dicem.Bu kez başka uğraşlara giricek,başka yerlere çekiceksin konuyu:
-Neden böyle diyorsun? Artık beni sevmiyor musun ruhum?
"Ruhum..." Sinirden gülümsicem anlık da olsa;"Haklısın,giden değil de kalan sevmez,değil mi?!?".Çaresizlikle başın öne eğilicek tekrar,umutlarının azaldığını hissediceksin..."Çok kötü biriyim,biliyorum ama seni hep sevdim ben." diceksin.Bense"Duymadığım bir şey söylemek için gelmediysen neden geldin?" diye sorucam.
-Bizi özlüyorum,seni...
"O 'ben'i bırakan da sendin ama" yanıtını alıcaksın,sinirleniyorsun hafiften."Sen de beni özlemiyor musun? Bizi yargılamandan bıktım,hep keskin dilin !.."
-Bu dili köreltmesini de bilirim ben ama sen göremiceksin...
"Alay etme benimle lütfen !" diceksin,"Zaten yeterince komik durumdayız," dicem,"...alaya ihtiyaç duymuyorum ki"
-Sanırım sen çoktan vazgeçmişsin bile benden.
" 'Senden vazgeçmek'le kastına bağlı cevabım.." dicem.
-İlk aklına gelen şey işte;biz'den...
"Neden başka bir 'tekrar' isterken aklına geliyoruz;'ben' ve 'biz'?.." dicem,cevap verme ihtiyacında bulunacaksın ama bir şey engel olucak.
-Beni istediğin sürece mi bir 'biz' var?Ayrılırken hiç mi düşünmüyorsun beni?
"Mehmet ...",cümleni bitiremeden ben, "Ne kadar üzüldüğüm umrunda değildi,şuan benim de umursadığım söylenemez ama bil ki senin de ne kadar üzüldüğün önemli değil! Dediğin gibi;"bitti mi bitiyor" işte,bazen sadece gitmek için gitmek gerek !.. " diye çıkışıcam.
-Hatalarımdan ders alabilirim,tekrar "mutlu biz"i yakalayabiliriz !..
"Alsan da önemli değil;inancım yok o dersin yaşamına... Hem... bırakalım da "mutlu biz", mutlu kalsın,öyle hatırlansın ." dicem. Kolay pes etmek sana göre değildi hep,yine etmiceksin:
-Ne yani;son sözün bu mu?
"Hayır,ben son sözümü senden önce söylemiştim Eylül...Sen son sözlerini söylemeden önce...", ve bilgisayardan bir dosya açıcam,ordaki bir belgeyi daha sonra da.Hatırlıyorsun,hep bir şeyler yazıp kaydederdim oraya.Geriye çekilip sana göstericem,dudakların aralanıcak ve okumaya başlıcaksın:
"Asla Olmamış Bir Bütünün Eksik Parçaları - 13.06.2009"
Aradan belirsiz bir zaman geçiçek;kısa da sürebilir,uzun da.Öfkem birikicek, birikicek ama biticek ve yerini umursamazlık, vurdumduymazlık alıcak...
Kapım çalınıcak bir gün,yavaş ama ...
