Bi gece, bi sabah..

Ardından yine yaşamak.. Şey gibi işte bu, doğduğundan itibaren ölmeye başlıyor insan. Evet, tam olarak böyle. Deliriyorum biraz. Durmadan yazıyorum bi şeyler. Zorunlu muyum buna? Kardeşime sözüm var, yazdıklarımı severdi o, toplayıp derlemeli, ona vermelimişim. Kapak tasarımına koşturuyor bu sıralar. İstediğimi, aklımdakini biliyor. Ona göre bi şeyler çizdirip karalıyor hafiften. Beceriyor da teneke..

İnsanın perdeleri kalkmaya görsün. Deliriyor. Deliriyorum. Neleri gördüğüme, kimlerle konuştuğuma, nelere karşı çıktığıma inanamıyorum. Hayaller, sanrılar ve gerçekler arasında yuvarlanıyorum. Deliriyorum. Çocuk kesiliyor, korkuyorum bi yandan da. Ve deliriyorum. Hala, önüme eğip başıma, ayakkabılarımın ne kadar kirlendiğini düşünüyorum..

Uzun bi ara vermiştim; "keyif insana azdırsa bile, yazdırmaz" derdim hep, "kalem bi türlü düşemez kağıda.." Öyleydi yine, yine ben haklı çıktım. O yüzden başlıyorum. Cehennemin dibinden gelen sözlerle başlıyorum. Deliriyor, delirdikçe yazıyorum. Yazdıkça da deliriyorum bi makina gibi.

-Külkedisi, pabucunu unutmuşsun bi ara sokakta. Onu alabilmen için önce beni öpmen gerek..